koncert życzeń

Żeby wszystko było takie proste, jak wtedy, gdy opowiadam komuś o sobie.

Żeby zawsze był przy mnie ktoś taki, jak Ona.

Żebym kiedyś miała wreszcie jakąś pewność.

Żeby nie było tak zimno i mokro.

Żebym znowu umiała Być.

puść, choć nie wiem, czy chcę.

powiedz, powiedz, powiedz mi

czy wyrasta się z tej gry?

powiedz, powiedz, powiedz mi

jak wygląda Paryż

"jak mnie kochasz, to mnie puść"

well, tomorrow may be shaky.

Ona i on. Niepodobni do siebie i nierozłączni, będą wkrótce dla siebie straceni. Nie rozstaną się z sobą, zatracą jedno w drugim. Jak na kartach do gry, gdzie dwie odwrócone do góry nogami postaci są złączone pośrodku. Ich ciała się stykają, lecz one patrzą w przeciwne strony. Na przecięciu światła i wspomnień, zapożyczonych słów i snów śnionych na nowo, na styku ciszy i łez dwie odmienne osobowości jednak się spotkały. Miłość jest zawsze wspomnieniem miłości. Pragnienie zapomnianym pragnieniem. Spotkanie dwóch równoległych historii jest zawsze przypadkiem. Podwójny mat.

'standing in the light of your halo'

Dalej wzwyż i dalej w głąb, tak to kiedyś było

Wróciłam. Połowa Polski dotknięta moimi poobijanymi stopami pokazywała coraz to nowe oblicza. Oblicza mnie, nie Polski. Chociaż Polski też.

Znowu odkryłam sens bezinteresownej pracy, pracy dla idei. Ktoś przypomniał mi, jak brzmi Milczenie, ktoś inny zafundował powrót Pasji. Szybko uświadomiłam sobie, bez czego i Kogo absolutnie nie potrafię żyć. Innym razem przekonałam się, jak cienkie są granice, czegokolwiek by nie dotyczyły.

Posmakowałam tęsknoty, bliskości, odpowiedzialności, nieodpowiedzialności, radości, łez i Bóg wie, czego jeszcze.

Nowe znajomości? Bardzo chętnie.

Przyjaźń damsko- męska? Proszę bardzo.

Dawanie siebie innym? Bez ograniczeń.

Czerpanie od nich? Garściami.

Powroty do tych moich Jedynych? Cała przyjemność po mojej stronie.

Jeszcze tylko szybko odpocznę. Mam na to 20 godzin.

I wyjeżdżam. Po kolejne mądrości.