a better woman to myself

It's not so easy

lovin' me

it gets so complicated

all the things you gotta be

.

.

.

don't ask me why I'm cryin'

save me

from myself

policz od dziesięciu, i tak nic się nie zmieni

Bardzo lubię węch. Za tę ludzką umiejętność zapamiętywania ważnych zapachów, dobrych zapachów. Bo zapachy są różne.

Zapach wiosny w Rabce. Bo to nie jest zwyczajny zapach wiosny, ta szczególna mieszanka deszczowo-liściastego zapachu, którą zna każdy. Bo tylko tutaj pachnie ona właśnie tak. W wielu miejscach czułam przyjemny zapach ziemi po deszczu. Ale nie, to nie to. Takie rzeczy tylko u nas. I te rzeczy dzisiaj miały miejsce. Cudownie.

Zapach przedszkola. Tego najbardziej nie umiem dookreślić, on pojawia się najrzadziej. Dzisiaj wróciłabym nawet do tej wątróbki upychanej pod ziemniakami i zupy mlecznej z kożuchem. Byle dalej wstecz.

Zapach domu Babci, który zawsze przenosi mnie do czasu, kiedy nie było "muszę", "nie mam czasu" i "mam dosyć". Zawsze, kiedy wchodzę do tego domu, wracam do czasu, kiedy najlepszymi wakacjami były te na wsi, z psami, kotem, zrywaniem malin i świeżego zielonego groszku. (a może dalej takie są najlepsze?)

Zapach jednego chłopaka, właściwie teraz już mężczyzny, który czasami, nieczęsto, atakuje mnie znienacka na ulicy, powodując ucisk w żołądku i zamęt w głowie. I szybsze bicie.

Dziwnie się czuję. Czas się poszukać.